Kronika piekarnika: DROŻDŻOWCE

czyli bez nerwów proszę

Popełniam grzech zaniechania. To nie moja wina.

Sporo wysiłku włożyłam w wypieki z wykorzystaniem tych kapryśnych form życia.
W wypieki wiążące się z koniecznością niepewnego zaglądania pod ściereczkę,
chroniącą przed przeciągami rosnącą kulę.
Praca z drożdżówkami to rytuał o charakterze laboratoryjnym.
Wymagający. Cisza spokój, ciepło i czas.
Niestety, najtrudniej o ten ostatni.
Są sposoby na dokonanie oszustwa.
Ciasta nocujące w lodówce, na poranne pieczenie przeznaczone.
Składniki warstwowo układane, by po upływie kilku godzin
mieszać je niedbale i upiec.
Poświęćmy się jednak czasem, nadwyrężmy mięśnie, pozlepiajmy sobie palce.
Jedna z naszych rodzimych mistrzyń kuchennych wyczynów wspominała,
że w jej rodzinnym domu ciasto drożdżowe
( by w formie baby wielkanocnej na stole się zaprezentowało ),
wyrabianym było przez nieszczęsną seniorkę rodu, przez 8 godzin, może dłużej.
To ten wypiek, którego nie dane mi będzie docenić,
natomiast poświęcenie dziesięciu minut na kuchenny trening
rozciągająco - napinająco - rozkurczowo - zagniatający, nie jest wyczynem heroicznym.
Wracam często do przepisów sprawdzonych
- chałka wielkopiątkowa, rogale lodówkowe, paluchy słonecznikowe,
baba drożdżowa na wielkosobotnie śniadanie,
tarta drożdżowa z owocami, pączki tłustoczwartkowe i chleby.
Muszę postawić kropkę. Niestety.
Stałam się właścicielką maszyny do wypieku pieczywa.
Niestety działa i to fantastycznie.
Pisząc to, zaglądam właśnie co jakiś czas przez szybkę w pokrywce
- rośnie tam dzisiejsze śniadanie.
Mieszkam w miejscu, w którym tradycje wypieku bezpolepszaczowego
kultywowane są w wielu piekarniach.
Mam możliwość krojenia wypieczonych bochnów pachnących i smakujących dzieciństwem.
A ja, przed wyborem stając co rano, wybieram bułkę. Grahamkę. Dyniową. Sojową. Orkiszową. Żytnią. Maślaną. Rogala. Chałkę. Plecionkę.
I drożdżówkę ( my bytomianie jemy kołoczki - no przecież! ).
Każdy z regionów ma tradycyjne, wyszukane, wyjątkowe gatunki pieczywa.
Piekarni i cukierni szlakiem błądzę, gdziekolwiek jestem.
Wstępuję, by próbować i żałować, że takowych w sąsiedztwie nie znajduję.
Największa ma tęsknota to sztangle i obwarzanki, proziaki i cebularze.

Podkarpacie kminkiem pachnące.
Bywam tam często. Przywożę, mrożę, odmrażam i mam potrzebę by wrócić znów.
W Przemyślu, w jednej z piekarni, wypiekany tylko we wtorki,

sztuk kilka, pumpernikiel prawdziwy.
Los łaskawy, że Kraków tak niedaleki.
Obwarzanki są nie do przecenienia. Prawda?
Ale niestety tylko w opcji - stacjonarnie, po krakowsku, nie na wynos.
Czy mam prawo wskazywać, gdzie jedynie słuszne, zachwycające obwarzanki kupuję?
Nie powinnam.
Jest takie jedno miejsce, gdzie starszego Pana z wózkiem
z preclami wypatruję i na szczęście zawsze tam jest.